Δύο αφιερώματα για τον
Αναπλιώτη ποιητή
Νίκο Καρούζο
από τις “Αναγνώσεις” της Αυγής.
…
Ο Νίκος Καρούζος είναι ο ποιητής που συναντά κανείς συχνότερα ξεφυλλίζοντας τα βιβλία των νεότερων ποιητών. Στίχοι του ως μότο ποιημάτων, ή ακόμη και συλλογών, ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη και τον ποιητικό του τρόπο, δάνεια μοτίβα, παραφράσεις και διασκευές στίχων, ακόμη και ολόκληρων ποιημάτων. Η έκταση της αναφοράς, αλλά και ο τρόπος της, ορίζει τη σχέση αυτή ως κάτι πιο έντονο από μια απλή αφετηρία ή επιρροή. Η σχέση των νεοτέρων με τον Καρούζο προκύπτει ως μια σχέση αγαπητική.
Είναι αρκετά επικίνδυνο, όταν προσπαθείς να βυθομετρήσεις το φαινόμενο της γοητείας, να αστοχήσεις επιπλέοντας στην πιο ρηχή επιφάνεια. Μιλώντας για τον Νίκο Καρούζο μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε (όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές) στην καταγραφή και στην καταμέτρηση ανεκδοτολογικών γεγονότων της ζωής του, που προσθέτουν στον μύθο του ποιητή. Στον μύθο του Νίκου Καρούζου όσο και στον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων (ανάμεσά τους και ποιητές) αντιλαμβάνεται τη θέση και την ιδιότητα του ποιητή σε αυτόν τον κόσμο: αλκοόλ, φτώχια, ξενύχτια, φιλίες, γυναίκες, καπνοί τσιγάρων, γόπες πραγματικότητας σβησμένες στα τασάκια του μύθου. Τόσο συχνά -από τον Μπωντλερικό 19ο αιώνα έως και σήμερα- ο ποιητής υπάρχει και ως στερεότυπο ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Τόσο συχνά λοιδορείται ή γίνεται αποδεκτός, υφίσταται ως αντικείμενο χλευασμού ή θαυμασμού και μίμησης, μέσα στις αυστηρά προκαθορισμένες και μυθολογημένες ιδιότητές του. Και αν ο Νίκος Καρούζος υπήρξε, μέχρι και σήμερα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές και μυθολογημένες περιπτώσεις Έλληνα ποιητή, ως προς τις επιλογές και τους τρόπους ζωής, είναι αρκετή μια τέτοια ιδιότητα ώστε να εξηγήσει την ιδιαίτερη σχέση του με την νεότερη γενιά ποιητών; Ο ποιητής υπάρχει, πριν απ’ όλα και πάνω από όλα, μέσα στα ποιήματά του, ανεξάρτητα της στάσης, της γοητείας ή της διάψευσης του βίου του. Η σχέση, λοιπόν, πρέπει να εξεταστεί αυστηρά μέσα στους στίχους και τα ποιήματα του Νίκου Καρούζου…
…
Η πρώτη αντίθεση που συναντά κανείς (κι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ποίησης του) είναι η αντίθεση ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και την υλικότητα. Ο Καρούζος υπήρξε ένας ποιητής της ύπαρξης («βρισκόμαστε μπροστά σε μια ποίηση όχι υπαρξιακή αλλά υποστασιακή», διευκρινίζει εύστοχα ο Γιάννης Δάλλας) και ταυτόχρονα ποιητής ανοιχτός προς το κοινωνικό. Η γλώσσα και οι αναφορές στην αγία γραφή, στους πατέρες της εκκλησίας, στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, επιστρατεύονται για να εκφράσουν την ένταση της ύπαρξης. Εξετάζοντας όμως πιο προσεκτικά τα ποιήματα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο ποιητής πλέκει το εγκώμιο της ύλης. «Πιστεύω εις έναν ποιητή εκτός ουρανού…», γράφει. Ο Νίκος Καρούζος παρέμεινε ένας ευλαβικός υλιστής, μακριά από την υλοφροσύνη. Στους στίχους του δίνει στον εαυτό του το όνομα Χερουβίμ Αρουραίος και γιορτάζει την Θρησκεία του Σκούληκα, διατρανώνοντας την αντίθεση του έργου του εγκιβωτισμένη ανάμεσα σε δύο λέξεις. Το θείο υπάρχει στους στίχους αποκαθηλωμένο από το υπερβατικό («η αμηχανία του θείου», μας λέει) και μέσα σε αυτούς προσπαθεί να βγάλει από την ύλη ό,τι την ξεπερνά, να στύψει την υλικότητά της. Η μεταφυσική στην ποίηση του Καρούζου γίνεται τελικά ένας τρόπος να συγκρατείς την ομορφιά μες την φθαρτότητα…
Ο Νίκος Καρούζος και οι νεότεροι ποιητές
Σχετικά άρθρα
Περιοδικό “Το Δέντρο” Αφιέρωμα στο Νίκο Καρούζο
Ένα βιβλίο για τον Νίκο Καρούζο