ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΑΡΓΟΣ, ΜΥΚΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ,
EMILE CARTAILHAC* 1896 (ΦΩΤΟ)
* Emile Cartailhac (1845-1921) Γάλλος αρχαιολόγος με έφεση στην προϊστορία, την εποχή εκείνη (1896) ήταν υπεύθυνος της προϊστορικής αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική σχολή της Τουλούζης, ιδρυτικό μέλος και συνδιευθυντής του περιοδικού L’Anthropologie αλλά και συντάκτης διάφορων άρθρων και επιστημονικών έργων.
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ, Εισαγωγή και η πόλη του Ναυπλίου
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΑΡΓΟΣ
Rue d’Argos jour de fête et marché_Le voyage en Grèce d’Émile Cartailhac en 1896
Δρόμος στο Άργος, ημέρα γιορτής – η αγορά 1896
Άργος! δύο ώρες μακριά! Και εκεί, ημέρα γιορτής και μεγάλη αγορά. Η πόλη είναι καινούργια, αλλά ο πληθυσμός φαίνεται ακόμα πολύ πρωτόγονος: οι τοπικές φορεσιές, πολύ ποικίλες, που κυριαρχούν στον κεντρικό δρόμο με άφθονα και ανοιχτά καταστήματα. Υπάρχουν πορτοκάλια, λεμόνια, σύκα και κόκκινα αυγά. Τα αρνιά κρέμονται στη σειρά μισο – απογυμνωμένα από το μαύρο και άσπρο μαλλί τους που κρέμονται στη γη.
Les cordonniers, un jour de marché
Οι υποδηματοποιοί στην αγορά του Άργους, 1896
Σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι, υπάρχουν υποδηματοποιοί που επιδιορθώνουν βιαστικά το πάνω μέρος και τα πέλματα μπροστά στον πελάτη, αλλού έχουν κόκκινα δερμάτινα παπούτσια που στην κορυφή τα κοσμούν με ογκώδη φούντα μεταξιού και οι αποθήκες των πωλητών κίτρινων, πράσινων και κόκκινων κεριών, διακοσμημένα με χρυσό χαρτί περιτυλίγματος.”
Η αγορά στο Άργος, 1896
Le théâtre d’Argos
Το Θέατρο του Άργους, 1896
“Βγαίνουμε έξω από την πόλη, στο αρχαίο και διάσημο θέατρο, λαξευμένο από το λόφο της Λάρισας. Είκοσι χιλιάδες θεατές μοιράζονταν τον ενθουσιασμό τους με τα έργα που υπενθύμιζαν τη δραματική ιστορία αυτής της χώρας που απλώνει τη μαγεία της γύρω τους. Οι τόποι μαρτυρούν τις μεγάλες τραγωδίες που ήταν μπροστά στα μάτια τους. Αυτές οι κλίμακες είναι ακριβώς όλα αυτά που έχουν απομένουν από μια πόλη στην οποία ο Παυσανίας είχε δει γεμάτη με μνημεία. “
Femmes peignant des tissus
Γυναίκες με ζωγραφισμένα υφάσματα, 1896
ΜΥΚΗΝΕΣ
Mycènes, Le revers de la Porte des Lions
Μυκήνες, Η οπίσθια όψη της Πύλης των Λεόντων, 1896
Εκεί, στα γκρίζα, έρημα βουνά που φτάνουν τα 800 μέτρα, βλέπουμε τις Μυκήνες. Το τρένο σταματάει μπροστά από ένα μικρό σπίτι που έχει την τιμή να είναι ο σταθμός των Μυκηνών. Η ύπαιθρος είναι έρημη, ασθενική, τα δέντρα πολύ σπάνια.
Χρειάζεται περίπου μια ώρα για να φτάσουμε στο μεσαίο χωριό Kharvati – μέσα από αυτή τη «γη δίψας»…
Τέλος, βρισκόμαστε μπροστά στη διάσημη ακρόπολη, μοναδική, περίεργο, που στην αρχαιότητα ποτέ δεν αναφερόταν ως Ακρόπολη. Η περιοχή φαίνεται άγρια και έρημη.
Είναι οι Μυκήνες, η πόλη πλούσια σε χρυσό, πολύχρυσες Μυκήνες…
Μπροστά από την κύρια είσοδο όπως και όλοι οι ταξιδιώτες που προηγήθηκαν, είμαστε έντονα εντυπωσιασμένοι. Τα ογκώδη υλικά και η κατασκευή, πιο προσεκτικά από οπουδήποτε αλλού, έχουν την εμφάνιση ενός έργου γιγάντων: ούραυνία τείχεα, ουράνιους τοίχους, είπε ο Ευριπίδης. Στην κορυφή της πύλης, βρίσκεται το παλαιότερο μνημείο της ελληνικής γλυπτικής, ένα τεράστιο μπλοκ με τα περίεργα και περήφανα λιοντάρια, τα οποία είναι σαν το οικόσημο της δύναμης και της μεγαλοπρέπειας.
Επίλογος
Πηγαίνουμε και πάλι, παίρνουμε το τρένο και μας πηγαίνει στην Τίρυνθα, την πατρίδα του Ηρακλή. Τα τείχη της Ακρόπολης είναι τα πιο κολοσσιαία από όλα και σε χώρους τουλάχιστον καλύτερα διατηρημένα από οπουδήποτε αλλού.
Εσπιστροφή στο Ναύπλιο
Στον σταθμό μπαίνουμε αργά, μέσα σε ένα τεράστιο πλήθος, που φωτίζεται με τον πιο παράξενο τρόπο: εκατοντάδες μικρά κεριά λάμπουν στα χέρια αυτών των καλών ανθρώπων. Ο λαός μας καλοσωρίζει.
Σε μια αυτοσχέδια πλατφόρμα, που κυριαρχείται από τις σημαίες των δύο εθνών, ο δήμος μας υποδέχεται. Για τις κραυγές του “Vive la France! Ζήτω η Γαλλία “, απαντούμε: ” Ζήτω η Ελλάς, Vive la Grece! “Η δημοτική μπάντα παίζει τη Μασσαλιώτιδα και τον ελληνικό ύμνο. Μετά από αυτόν, παίρνουμε μια πομπή και μπαίνουμε στην πόλη. Η πορεία μας γίνεται θριαμβευτική, φωτισμοί, πυροτεχνήματα, σημαίες, τρόπαια παντού στο δρόμο μας! Όλοι χαμογελούν και μας καλωσορίζουν.
Η Γαλλία έχει ειλικρινείς φίλους εδώ, σίγουρα τους πιο ανιδιοτελείς. Τα χαμόγελα τους ακούγονται για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν τα κανό μας μας έφεραν στο σκάφος.
EMILE CARTAILHAC