Αναμνήσεις ενός περιηγητή από την περιοχή μας το 1838 (Oriental outlines, or a rambler’s recollections of a tour in Turkey, Greece & Tuscany in 1838, Knight William)
… Μπαίνοντας στον Αργολικό κόλπο λίγο μπορεί να δει κανείς την πόλη της Ναυπλίας, χτισμένη στην εσωτερική πλευρά ενός οχυρωμένου ακρωτηρίου, που εκτείνεται πέρα από την είσοδο του λιμανιού μέχρι τη βάση ενός κατακόρυφου βουνού στα δεξιά, στην κορυφή του οποίου έχει ανεγερθεί το σχεδόν αναμφισβήτητο φρούριο του Παλαμιδίου, πάνω από επτακόσια μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Αυτό θεωρείται το Γιβραλτάρ της Ανατολής.
Έφτασα στη Ναυπλία την Κυριακή, και μόλις το πλοίο πέρασε το ακρωτήριο βρεθήκαμε ανάμεσα στην πόλη και σε μία βραχονησίδα, το Μπούρτζι, γνωστή και ως Άγιος Νικόλαος ή Άγιος Θεόδωρος και αφού ρίξαμε μια σύντομη ματιά στο φρούριο, που προφανώς τώρα είναι πιό πολύ διακοσμητικό, ετοιμαζόμασταν να περάσουμε στο έδαφος της κλασικής Ελλάδας.
Πρόσφατες αναφορές έχουν χαρακτηρίσει τη Ναυπλία ως το Παρίσι της Ελλάδας. Όσον αφορά τους πολλούς στενούς και προσβλητικούς δρόμους που υπάρχουν στη γαλλική μητρόπολη, αυτή η σύγκριση μπορεί να είναι σωστή. Αλλά πέρα από αυτό, θα συνιστούσαμε στους συγγραφείς, αυτών των αναφορών, να είναι πιο μετριοπαθείς στις παρομοιώσεις τους. Μην φανταστεί κανείς ότι οι ανέσεις ενός ξενοδοχείου Moreote είναι ίσες με τις ανέσεις ενός πλοίου. Οποιεσδήποτε δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει ένας ταξιδιώτης στο τελευταίο, είναι γενικά “ελαφρές ως αεράκι”, σε σύγκριση με τις ενοχλήσεις που συναντώνται συνεχώς στο πρώτο. Ο Von Tietz, Πρώσος Σύμβουλος της Πρεσβείας επισκέφτηκε και κατέκρινε τη Ναυπλία, όταν ο Όθωνας εξακολουθούσε να είναι ικανοποιημένος με μια τέτοια πόλη για πρωτεύουσά του. Ο βασιλιάς έκτοτε έχει απομακρυνθεί από την Αθήνα, και η Ναυπλία, επομένως, παραμένει σε τόσο κακή κατάσταση, όπως και πάλι, όμως ο πρωσός αυτός Σύμβουλος εξήρε τη Ναυπλία το 1834, περισσότερο από ότι έκαναν το 1837. Είχα ενημερωθεί ότι η Piazza Platane περιείχε ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο, γενικά το Cassino, το οποίο πήγαινα εκεί στην αποβίβασή μου, αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος.Το σπίτι ήταν σίγουρα μεγάλο, αλλά ο ιδιοκτήτης Vassili Andoniathi– μάλλον πολύ περήφανος για να καταδεχθεί να ειναι ευγενικός. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσα να προμηθευτώ καλύτερο χώρο για ιδιωτικό καταφύγιο και για τόσο σύντομη διαμονή όπως ήθελα εγώ. Τα διαμερίσματα του ξενοδοχείου περιορίζονται στον δεύτερο όροφο του κτιρίου, στο πρώτο υπάρχουν αίθουσες μπιλιάρδου και αναψυκτικών. Το ισόγειο χρησιμοποιείται ως θέατρο, όπου πραγματοποιούνται εκδηλώσεις, στην ελληνική γλώσσα, δύο φορές την εβδομάδα. Εδώ έβλεπα το κλασικό έργο, σε τρεις πράξεις, των “Αμφιτρύων και Αλκμήνη του Άργους”. Οι άνδρες έπαιζαν τα γυναικεία μέρη, το τερατώδες ελληνικό μουστάκι ξυριζόταν και κουρευόταν για την περίσταση. Η σκηνοθεσία ήταν ανεκτά καλή, το σκηνικό ήταν κακό, αλλά η μουσική θαυμάσια, με την ορχήστρα να γέμιζε από τους Βαυαρούς μουσικούς που ανήκαν στο σώμα του πυροβολικού. Τόσο τέλειοι ήταν οι ηθοποιοί στα κομμάτια τους, που δεν μπορούσα παρά να λυπούμαι για το κιβώτιο του προβολέα στο κέντρο της σκηνής. Αυτό με ενοχλεί πάντα, είτε στο Λονδίνο είτε στην Ανατολή.
Οι δύο πλατείες της πόλης είναι η Piazza Reale και η Piazza Platane, οι οποίες συνδέονται με έναν τακτικά διαμορφωμένο δρόμο, που έχει μερικά καλά μαγαζιά, ένα εκ των οποίων ενοικιάζεται από έναν άνθρωπο που ονομάζεται Erini, έναν εστιάτορα. Αυτό είναι το καθαρότερο που θα μπορούσα να ανακαλύψω. Η πρώην πλατεία έχει τη φρουρά, και το παλάτι που πρόσφατα κατοικείται από τον Όθωνα, το οποίο είναι ένα πολύ κακό κτίριο. Στην δεύτερη πλατεία βρίσκονται τα στρατόπεδα του πυροβολικού, που βλέπουν στην εγκατάσταση του Αντωνιάδη και προστατεύονται από δύο πεδία, στα οποία ασκούνται καθημερινά οι στρατιώτες.
Τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα για τον ταξιδιώτη που βρίσκεται σε άμεση γειτνίαση με τη Ναυπλία είναι το Άργος, με την «τιμημένη» Ακρόπολη και τον τέλειο τάφο του Αγαμέμνονα, που χτίστηκε περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια στην πόλη των Μυκηνών. Η διαδρομή ανάμεσα στη Ναυπλία και το Άργος μπορεί εύκολα να γίνει με ιππασία ή με αμαξίδια σε μία ώρα και μεταξύ της Ναυπλίας και του τάφου σε δύο, με μια επίσκεψη στα περίχωρα των Μυκηνών και στη συνέχεια επιστροφή μέσω του Άργους στη Ναυπλία, καθώς από την καλή κατάσταση του δρόμου μεταξύ αυτών των δύο τελευταίων θέσεων οι οδηγοί μπορούν πάντοτε να φτάσουν στη Ναυπλία το βράδυ μερικά λεπτά πριν κλείσουν τις πύλες, αλλά λόγω της κακής κατάστασης ορισμένων τμημάτων του δρόμου από τις Μυκήνες, δεν μπορούν πάντοτε να προλάβουν και κλείνουν οι πύλες.
…
Η Ναυπλία είναι μια περιτειχισμένη πόλη, με τέσσερις πύλες, και ένα χαντάκι απέναντι από αυτήν. Οι πύλες είναι το Porta di Terra, το Porta di Marina, το Piccolo Portello και το Porta di Cinque Fratelli. Το τελευταίο αποκτά το όνομά του από πέντε κανόνια. Το καλοκαίρι οι πύλες δεν κλείνουν μέχρι τις οκτώ, αλλά το χειμώνα κανείς δεν μπορεί να περάσει μέσα ή έξω μετά από επτά.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ